Roots in de scheepvaart
Voor men op grote schaal gebruik begon te maken van containers, zorgde stuwhout ervoor dat scheepsladingen niet gingen schuiven of rollen, dat ze niet beschadigd werden door vocht en dat het gewicht evenredig verdeeld werd over het schip. Bij het lossen in de haven werd het stuwhout vaak gewoon overboord gezet. Het ronddrijvende hout kwam daarna weleens in de schroeven van andere schepen terecht – waar het soms schade veroorzaakte – maar werd ook vaak gerecupereerd als brandhout. Zo bewees het twee z’n nut.
Lading stevig op zijn plaats
Om de ladingen van schepen op hun plaats te houden, legde men vroeger op de scheepsbodem een laag houten balken – of stuwhout – in de richting van de waterafvoer, op zo’n manier dat het water vlot kon wegvloeien. Daar dwars overheen legde men een tweede laag stuwhout waaronder de lucht vrij kon blijven circuleren. Stuwhout voor wegtransport bestaat vaak uit houten balken die voorzien zijn van sleuven, waardoor men touwen kan halen om de lading vast te maken. Ook met behulp van keggen – dat zijn houtblokken die aan één kant schuin zijn afgesneden – klemt men ladingen extra stevig vast.
Kwaliteitseisen voor stuwhout
Stuwhout is niet het duurste hout, maar moet wel van goede kwaliteit zijn. Het mag bijvoorbeeld geen spijkers bevatten, nergens gespleten zijn en het mag geen schimmel of rotte plekjes vertonen. Bovendien mag stuwhout geen geur hebben die zou kunnen achterblijven in de goederen en moet het voldoen aan een maximale vochtigheidsgraad van 15 procent. Raakt een lading toch beschadigd door stuwhout van slechte kwaliteit, dan wordt dat beschouwd als nalatigheid van de transporteur. Die heeft er dus alle belang bij om stuwhout van goede kwaliteit te gebruiken.